Gabriel-Węglowski Michał, Glosa do uchwały SN z dnia 30 listopada 2011 r., III CZP 73/11

Komentowany judykat jest niezwykle ciekawy, albowiem stanowi pierwsze i to w niezwykle doniosłej kwestii orzeczenie sądu odwoławczego w historii ustawy o świadku koronnym, dotyczące zagadnień związanych z ochroną świadków i innych uprawnionych osób.

Wyrażony pogląd Sądu Najwyższego nie budzi wątpliwości na poziomie którejkolwiek z podstawowych metod wykładni prawa, tj. gramatycznej, systemowej i funkcjonalnej. Przede wszystkim lege non distinquente w art. 14 ust. 4 ustawy o świadku koronnym z dnia 25 czerwca 1997 r. (dalej: u.ś.k.) zakaz uniemożliwiający czynności dowodowe dotyczące okoliczności ochrony i pomocy udzielanej świadkowi koronnemu i/lub innej osobie uprawnionej został ujęty w sposób szeroki, w żaden sposób nie zawężając się do któregokolwiek z postępowań – przewidujących czynności dowodowe – prowadzonych na podstawie jakiejkolwiek ustawy.

Całkowicie trafnie również dostrzegł Sąd Najwyższy, że choć nie odbija się to w systematyce ustawy o świadku koronnym (brak rozdziałów), to...