Szpunar Adam, Glosa do uchwały SN z dnia 28 lutego 1991 r., III PZP 24/90

Uzasadnienie tej słusznej i zasługującej na aprobatę uchwały składu 7 sędziów SN zostało nadmiernie rozbudowane. Jestem zwolennikiem poglądu, że argumentacja prawna Sądu Najwyższego powinna być możliwie wyczerpująca. Uważam jednak, że w uzasadnieniu uchwały omówione zostały zagadnienia niewątpliwie ważne, ale peryferyjne w stosunku do głównego nurtu rozważań. Przykładowo rzecz biorąc, przedstawiona została długa ewolucja ustawodawstwa dotyczącego wysokości odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (por. zwłaszcza ustawę z dnia 12 czerwca 1975, Dz. U. 1975 r. Nr 20 poz. 105 z wszystkimi późniejszymi zmianami). W szczegółach łatwo można się zgubić, a argumenty się powtarzają. Tymczasem jasność, prostota i zwięzłość powinny charakteryzować styl decyzji sądowych.

Aby omówić wszystkie wątki występujące w uzasadnieniu, trzeba by napisać obszerne studium z zakresu ubezpieczeń społecznych. Cele niniejszej glosy są ograniczone i nie może ona zastąpić lektury uchwały. W tym...