Kmiecik Romuald, Glosa do uchwały SN z dnia 26 listopada 2003 r., I KZP 30/03

I. Zagadnienie prawne związane z treścią wadliwie zredagowanych przepisów kpk - w szczególności art. 254 § 2 kpk - z pewnością zasługiwało na rozstrzygnięcie w trybie art. 441 § 1 kpk. Wspomniany przepis, w kontekście innych przepisów kpk, nie jest sformułowany na tyle precyzyjnie, aby nie pozwalał - w świetle reguł semantyczno-logicznych - na dwa, a nawet trzy warianty interpretacyjne, w zależności od przyjętych założeń. Poprawnie uzasadnioną pod względem logicznym tezę Sądu Najwyższego (w uzasadnieniu uchwały pojawia się zaledwie jedna niekonsekwencja) można zakwestionować jedynie w płaszczyźnie celowościowo-funkcjonalnej. Z pewnością bowiem teza SN nie odpowiada intencji ustawodawcy, który nowelizując po raz kolejny tryb zaskarżania decyzji „w przedmiocie wniosku o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego", zmierzał raczej do usprawnienia postępowania karnego, nie zaś do stworzenia warunków dla realizacji w praktyce tendencji całkiem temu przeciwnej, reprezentowanej przez...