Siwek Marek, Glosa do uchwały SN z dnia 26 kwietnia 2007 r., I KZP 4/07

Sąd Najwyższy w glosowanej uchwale I KZP 4/2007 wyraził pogląd dotyczący jednej ze szczególnych sytuacji, w jakich może się znaleźć osoba formalnie wypełniająca znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 233 § 1 kk, wskazując, że zachowanie jej nie stanowi wówczas przestępstwa ze względu na pozostawanie w granicach uprawnień, a w konsekwencji że odpowiedzialność karna w takiej sytuacji jest wyłączona. Stanowisko Sądu Najwyższego dotyczy istotnego problemu materialnoprawnego, związanego ściśle z prawem do obrony, a zatem prawem mającym podstawowe znaczenie dla praktyki organów ścigania i sądów. Zarówno teza glosowanej uchwały, jak i rozważania zawarte w jej uzasadnieniu zasługują na aprobatę.

Należy wskazać, że w literaturze nie dość precyzyjnie rozróżniano kwestię wyłączenia karalności od wyłączenia bezprawności zachowania formalnie wypełniającego dyspozycję art. 233 § 1 kk. Niejednokrotnie bowiem obie sytuacje były ze sobą utożsamiane; niekiedy rozróżniano je, nie wyciągając...