Broniewicz Witold, Glosa do uchwały SN z dnia 24 września 1993 r., III CZP 92/93

Jest poza sporem, że w obowiązującym ustawodawstwie brak jest unormowań, z których w sposób wyraźny wynikałaby możność przedstawienia przez sąd antymonopolowy do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości, powstałego przy rozpoznawaniu odwołania od decyzji Urzędu Antymonopolowego. Sąd Najwyższy przyjmuje jednak w swojej uchwale, że możność taka istnieje. Ponieważ w naszym systemie prawnym typu kontynentalnego orzecznictwo sądowe nie jest czynnikiem kreującym prawo, gdyż tworzenie tego ostatniego pozostaje domeną ustawodawcy, stanowisko Sądu Najwyższego należy traktować jako jedynie wyrok odpowiedniej wykładni prawa ustawowego, w danym wypadku jako wynik wykładni art. 391 § 1 kpc. Dają temu zresztą wyraz zamieszczone w końcowej partii uchwały stwierdzenia, że za przyjętą w uchwale wykładnią przemawiają względy celowości i analogia do rozwiązań ustawowych, przy czym użyte zostało określenie „analogia legis". Można by wprawdzie zastanawiać się,...