Szpunar Adam, Glosa do uchwały SN z dnia 24 stycznia 1996 r., III CZP 196/95

Lektura glosowanej uchwały skłania przede wszystkim do krytycznej refleksji natury ogólnej. Zasadnicze powody nie pozwalają akceptować poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w tej uchwale. Nie można się pogodzić z robieniem dobrodziejstw ubezpieczającemu kosztem zakładu ubezpieczeń. Dlatego uważam, że w konkretnym wypadku powództwo o dokonanie waloryzacji na podstawie art. 358[1] § 3 kc było po prostu nieuzasadnione. Niezależnie od tego, argumentacja SN budzi poważne zastrzeżenia, które postaram się przedstawić w glosie. Ma ona charakter polemiczny, co jest uzasadnione obawą, że w dziedzinie ubezpieczeń gospodarczych powstaje prawdziwy chaos. Nie po raz pierwszy chciałbym się przeciwstawić tendencji do stosowania niezmiernie szeroko rozumianej wykładni formuły art. 358[1] § 3 kc o waloryzacji zobowiązań pieniężnych . Na tej podstawie można by wnosić, że jestem przeciwnikiem (co najmniej ukrytym) zasady waloryzacji. Tak jednak nie jest, a odmienne twierdzenie byłoby zupełnym...