Grzeszczyk Wincenty, Glosa do uchwały SN z dnia 23 kwietnia 2002 r., I KZP 12/02

Wyrażone w powyższej uchwale stanowisko Sądu Najwyższego co do zasady jest trafne, z tym że celowe jest zaakcentowanie niektórych kwestii, zwłaszcza możliwości innego uzasadnienia takiego stanowiska.

W szczególności Sąd Najwyższy słusznie uznał, że treść przepisu, o którego wykładnię zwrócił się Sąd Okręgowy w Z., może wywoływać uzasadnione wątpliwości interpretacyjne, które nie istniały na gruncie kpk z 1969 r., mimo że w przepisach zarówno art. 438 pkt 4 kpk, jak i art. 387 pkt 4 kpk z 1969 r. użyto tego samego sformułowania dla określenia względnego powodu odwoławczego.

W poprzednim stanie prawnym istniała korelacja między przepisami prawa materialnego i prawa procesowego. Kodeks karny z 1969 r. posługiwał się pojęciem kar zasadniczych i kar dodatkowych. Rażąca niewspółmierność kary jako względna przyczyna odwoławcza odnosiła się bez żadnych zastrzeżeń także do rażącej niewspółmierności kary dodatkowej. Kodeks karny z 1997 r. obok kar przewiduje także środki karne wymienione w...