Szpunar Adam, Glosa do uchwały SN z dnia 22 września 1995 r., III CZP 119/95

Od dawna bronię zapatrywania, że właściwym przedmiotem glosy powinna być ocena konkretnego rozstrzygnięcia łącznie ze wspierającym je uzasadnieniem. Wymaga to szczegółowej analizy stanu faktycznego, na którego tle zostało wydane glosowane orzeczenie. Natomiast uważam, że nie należy traktować tezy orzeczenia jako oderwanej od kontekstu dyrektywy wykładni. Różnica zapatrywań na temat właściwego przedmiotu glosy występuje szczególnie jasno w konkretnym wypadku. Przytoczona teza nie jest adekwatna do skomplikowanych zagadnień prawnych, wyłaniających się na tle glosowanej uchwały. Z góry chciałbym zaznaczyć, że rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego wywołuje daleko idące zastrzeżenia. Twierdzenie to postaram się uzasadnić w toku dalszych rozważań. Od tych uwag ogólnych przejdźmy do analizy stanu faktycznego.

1. Jest on zawiły i dlatego musimy dokonać istotnych uproszczeń. Skrótowo można potraktować te zagadnienia, które nie wywołują żadnych wątpliwości. Z uzasadnienia uchwały dowiadujemy się, że...