Bladowski Bogdan, Glosa do uchwały SN z dnia 22 września 1994 r., I KZP 22/94

W praktyce sądowej - na tle stosowania art. 8 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. - jako typowe rozpoznawane są roszczenia zgłaszane łącznie przez wszystkie osoby, na które przeszło uprawnienie do odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę osoby, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia. Okazuje się jednak, że niekiedy tylko niektóre z wymienionych osób występują z roszczeniami, bądź zgłaszają je odrębnie i to w różnym czasie także po uprawomocnieniu się orzeczenia w pierwszej sprawie którym - co również stwierdzono w praktyce sądowej - uwzględniono roszczenie odpowiadające co do wysokości całości roszczenia przysługującego osobie represjonowanej.

Tej ostatnio wymienionej sytuacji dotyczy właśnie uchwała Sądu Najwyższego. Rozstrzygając trafnie - moim zdaniem- przedstawione zagadnienie prawne, Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały wskazał na podstawowe, ustalone już w judykaturze założenia doktrynalne, że w tego rodzaju sprawach ma się do...