Drajewicz Dariusz, Glosa do uchwały SN z dnia 19 stycznia 2012 r., I KZP 18/11

I KZP 18/2011[1]

1. Glosowana uchwała wymaga zaaprobowania. Surowość kary, jako samodzielna podstawa stosowania tymczasowego aresztowania, nie stanowi instytucji nowej. Występowała w poprzednich rozwiązaniach ustawowych. Tytułem ilustracji, stosowany na terenie byłej Galicji austriacki Strafprozessordnung z 1873 r.[2] (aż do czasu wprowadzenia Kodeksu postępowania karnego z dnia 19 marca 1928 r.[3]) w § 175 przewidywał zastosowanie aresztu w przypadku zarzutu popełnienia zbrodni, za którą według ustawy orzec należało karę śmierci lub najmniej dziesięcioletniego więzienia[4]. Kodeks postępowania karnego z 1969 r. w pierwotnym brzmieniu wymieniał, obok obawy ukrywania się i matactwa, jako samodzielną przesłankę tymczasowego aresztowania powrót do przestępstwa i zbrodnię[5]. Zgodnie z art. 217 § 3 k.p.k. z 1969 r., w przypadku skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności powyżej 2 lat za przestępstwo popełnione z winy umyślnej lub powyżej 3 lat za przestępstwo popełnione z winy...