Kmiecik Romuald, Glosa do uchwały SN z dnia 18 września 2001 r., I KZP 19/01

I. Trafna teza uchwały Sądu Najwyższego i zwłaszcza obszerne fragmenty jej uzasadnienia usuwają wątpliwości wyrażone w „zagadnieniu prawnym" sformułowanym przez Sąd Apelacyjny i sugerującym błędnie dwie alternatywne wersje wykładni art. 442 § 2 kpk. Pierwszą, według której możliwość poprzestania na ujawnieniu dowodu w postępowaniu ponownym prowadzonym po uchyleniu wyroku (orzeczenia) dotyczy tylko dowodów uznanych (i wyraźnie określonych) przez sąd odwoławczy za nie mające wpływu na uchylenie wyroku (orzeczenia), lub drugą, według której możliwość ta dotyczy również i innych dowodów pominiętych przez sąd odwoławczy „milczeniem", nie mających jednak - według samodzielnej oceny („samodzielnej decyzji") sądu I instancji - wpływu na uchylenie wyroku (orzeczenia). Tak ujęta w pytaniu prawnym Sądu Apelacyjnego alternatywa jest logicznie nieprawdziwa, ponieważ oba człony alternatywy nie wyczerpują możliwych wariantów interpretacyjnych, co odzwierciedla zresztą sformułowana teza Sądu...