Nesterowicz Mirosław, Glosa do uchwały SN z dnia 18 grudnia 1990 r., III CZP 67/90

Uchwała Sądu Najwyższego jest trafna z pewnymi jednak zastrzeżeniami. Pośrednik nie może odpowiadać z tytułu rękojmi za wady fizyczne i prawne rzeczy, gdyż nie jest sprzedawcą, odpowiada natomiast na zasadzie art. 471 w zw. z art. 472 kc za niewykonanie lub nienależyte wykonanie swojego zobowiązania. Ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną kupującemu na skutek wady prawnej rzeczy, będącej przedmiotem umowy sprzedaży, jeżeli wiedział lub przy dołożeniu należytej staranności mógł wiedzieć, że rzecz nie stanowi własności sprzedawcy. Staranność ta - zgodnie ze znowelizowanym art. 355 § 2 kc - powinna być wyższa, gdy pośrednik prowadzi działalność gospodarczą zawodowo.

Aprobując uchwałę Sądu Najwyższego nie sądzę jednak, że jest prawidłowe ograniczanie stopnia staranności do sytuacji, gdy pośrednik mógł wadę z łatwością wykryć. Przeniesienie takiego sformułowania z art. 770 kc z umowy komisu, nie znajduje podstaw prawnych, skoro przepisu tego ani wprost ani w drodze analogii do...