Cieszkowska Joanna, Glosa do uchwały SN z dnia 17 marca 2000 r., I KZP 58/99

Omawiana uchwała Sądu Najwyższego rozstrzyga, moim zdaniem słusznie, że występek stypizowany w art. 242 § 3 k.k. jest przestępstwem trwałym. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy, za takim określeniem jego charakteru przemawiają interpretacja użytych w przepisie art. 242 § 3 terminów, jak i samo ratio legis wprowadzenia tego unormowania do k.k. Ustawodawca odstąpił, co prawda, w tym przypadku od przyjętego powszechnie w kodeksie karnym sposobu ujmowania znamienia czasownikowego czynu zabronionego w trzeciej osobie liczby pojedynczej czasu teraźniejszego i określił znamię czynności czasownikowej w trzeciej osobie liczby pojedynczej czasu przyszłego. Odszedł w ten sposób, do czego oczywiście miał prawo, od tradycyjnego języka polskiego ustawodawstwa karnego. Ten sposób zredagowania, odstający od zwyczajowej formy, nie powinien jednak powodować trudności w ustaleniu znaczenia znamienia czynności czasownikowej czynu zabronionego. Organy stosujące prawo zobowiązane są bowiem w procesie...