Bidziński Zygmunt, Glosa do uchwały SN z dnia 15 marca 1995 r., III CZP 23/95

Teza zawarta w ustępie drugim glosowanego orzeczenia Sądu Najwyższego ma bardzo istotne znaczenie zarówno prawne, jak i społeczne. Jej walor prawny wynika z faktu, że jest to pierwsza podjęta przez Sąd Najwyższy wykładnia nowego pojęcia zawartego w art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (zwanej dalej prawem mieszkaniowym), jakim jest możliwość przyznawania przez sąd najemcy eksmitowanemu z lokalu mieszkalnego uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Jej zaś znaczenie społeczne polega na tym, że wykładnia ta pośrednio odpowiada też na pytanie, kiedy, a zatem jak często dochodzić będzie do usuwania najemcy z zajmowanego lokalu mieszkalnego bez dania mu co najmniej pomieszczenia zastępczego (bo taką rolę pełni też lokal socjalny), a więc do niedopuszczalnej w naszym prawie niemal przez pół wieku eksmisji „na ulicę", gdyż do tego najczęściej będzie się sprowadzać nieprzyznanie uprawnienia do utrzymania lokalu socjalnego.