Gniewek Edward, Glosa do uchwały SN z dnia 15 czerwca 1999 r., III CZP 17/99

Glosowana uchwała nastręcza nieco uwag krytycznych. Należy bowiem już na wstępie stwierdzić, że wbrew wyrażonej przez Sąd Najwyższy tezie nigdy o istnieniu i zakresie odpowiedzialności właściciela lombardu za wady prawne „rzeczy pozostawionej w lombardzie"dla zabezpieczenia pożyczki, a następnie sprzedaży osobie trzeciej, nie może rozstrzygać treść „umowy lombardowej". Nie można bowiem zespalać w jeden stosunek prawny zobowiązania zachodzącego pomiędzy pożyczkobiorcą i „przedsiębiorcą lombardowym" występującym w charakterze pożyczkodawcy i kolejnych stosunków zobowiązaniowych pożyczkodawcy nawiązywanych z osobami trzecimi „dla sprzedaży rzeczy zastawionych w celu zaspokojenia zabezpieczonego umową lombardową roszczenia".

Bez wątpienia, jak podkreślił Sąd Najwyższy, „tzw. umowa lombardowa jest umową nienazwaną, nieuregulowaną w przepisach i zawierającą elementy różnych stosunków prawnych (...), a na jej treść składają się przede wszystkim dwa podstawowe elementy: przeniesienie na...