Jędrasik-Jankowska Inetta, Glosa do uchwały SN z dnia 14 października 1988 r., III UZP 32/88

W moim przekonaniu glosowanie orzeczeń sądowych, które się akceptuje, jest mało zasadne, chociażby dlatego, że glosa to reakcja, a reakcji wymaga raczej jakaś nieprawidłowość. Natomiast jeśli się reaguje na działalność prawidłową, to świadczy to może o tym, że jest ona czymś nadzwyczajnym, budzącym z tego powodu zachwyt i chęć wystawienia laurki (na słuszność tej tezy wskazują częste podziękowania np. dla lekarzy lub urzędników, którzy po prostu właściwie spełniali swoje obowiązki). Tak więc nie ma powodów ani potrzeby chwalić Sądu Najwyższego za to, że jego orzeczenia są słuszne, sprawiedliwe i prawidłowe. Jeśli więc powyższa uchwała zasługuje na glosę, to raczej ze względu na wagę problematyki, której dotyczy, a także zaprezentowany przez Sąd Najwyższy sposób rozumowania oparty na starej, rzymskiej zasadzie, że przy stosowaniu prawa chodzi nie tyle o ścisłe zachowanie słów ustawy, co o uwzględnienie rzeczywistej, rozsądnie pojmowanej treści ustaw (scire leges non hoc est verba earum...