Zoll Andrzej, Glosa do uchwały SN z dnia 12 kwietnia 1995 r., I KZP 2/95

Sąd Najwyższy, po wielu latach obstawania przy stanowisku przyjmującym, że nieudzielenie pomocy ofierze wypadku przez jego sprawcę nie może być uznane za odrębne przestępstwo, a stanowi jedynie okoliczność obciążającą przy wymiarze kary, odstąpił od tego całkowicie bezzasadnego poglądu. W pełni się zgadzam ze stanowiskiem wyrażonym w tezie glosowanej uchwały. Nieudzielenie pomocy ofierze wypadku przez jego sprawcę odpowiedzialnego za wypadek, w świetle stanu prawnego obowiązującego w dniu podejmowania uchwały, należało uznać za przestępstwo z art. 164 § 1 kk (gdy zachodzą określone w tym przepisie warunki) pozostające z przestępstwem z art. 145 kk w zbiegu realnym. Ważna jest nie tylko zmiana stanowiska Sądu Najwyższego w sprawie o dużym praktycznym znaczeniu. Na szczególne podkreślenie zasługuje wysoki poziom uzasadnienia glosowanej uchwały. Sąd Najwyższy rozprawił się bezlitośnie z dotychczasową argumentacją poprzednich orzeczeń wykorzystując w krytycznej analizie dorobek doktryny...