Miąsko Mariusz, Glosa do uchwały SN z dnia 12 czerwca 2014 r, II PZP 1/14

Uchwała zasługuje na szczególną analizę nie tylko z uwagi na jej najwyższą rangę wśród orzeczeń SN, ale także poprzez fakt, że ogniskuje wszelkie ścierające się wcześniej między sobą koncepcje Sądu Najwyższego na rolę ryczałtu noclegowego. Pomimo najwyższej rangi przedmiotowego orzeczenia, tezy zawarte w uchwale należy uznać za wewnętrznie kontradyktoryjne i w konsekwencji niespełniające roli wykładniczej oraz ujednolicającej orzecznictwo, co powoduje, że uchwała nie wpływa na ukształtowanie jednolitej linii orzeczniczej oraz doktrynalnej. Wręcz przeciwnie – uchwała wraz z uzasadnieniem stanowią kompilację wzajemnie wykluczających się tez. Gdyby jednak przyjąć, że intencją uchwały Sądu Najwyższego było wykazanie zasadności wypłaty ryczałtów noclegowych w trybie § 9 ust. 4 rozporządzenia MiPS z 2002 r. (czego nie można wykluczyć), to rozstrzygnięcie takie należałoby uznać za błędne z bardzo rozlicznych przyczyn, wykazanych w dalszej części niniejszego komentarza.

U źródła wątpliwości...