Gajewski Marcin, Glosa do uchwały SN z dnia 11 sierpnia 2000 r., I KZP 17/2000

Uchwała ta została podjęta po rozpoznaniu zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Czy zawarty w art. 91 § 1 kk wymóg tożsamości przepisu, jaki ma wyczerpywać każde z popełnionych przez sprawcę przestępstw, wyklucza możliwość przyjęcia konstrukcji ciągu przestępstw w sytuacji, gdy niektóre z tych przestępstw popełniono w formie dokonania, inne zaś w formie usiłowania?".

Moim zdaniem teza uchwały Sądu Najwyższego jest nietrafna. Nie wynika ona bowiem z prawidłowej i wszechstronnej analizy art. 91 § 1 kk, lecz jest wynikiem, jak to stwierdził Sąd Najwyższy, potrzeb orzecznictwa sądowego. Uważam, że taki argument za przyjęciem stanowiska określonego w uchwale jest nie do przyjęcia na gruncie logiki i zasad prawidłowej interpretacji przepisów prawa. Aby jednak odnieść się do stanowiska Sądu Najwyższego, pokrótce przedstawię analizę przeprowadzoną w uzasadnieniu powyższej uchwały.

Sąd Najwyższy stwierdził, że konstrukcja ciągu przestępstw, która stanowi novum w prawie...