Dalka Sławomir, Glosa do postanowienia SN z dnia 8 września 1993 r., III CRN 30/93

1. Glosowane orzeczenie dotyczy problemu, który wywołuje wiele kontrowersji i nie ułatwia harmonijnego współdziałania pełnomocników procesowych w sprawach cywilnych z organami sądowymi. Aby zmienić ten stan rzeczy, trzeba by przełamać pewien stereotyp w wykładni przepisów kpc w zakresie doręczeń pism sądowych. Wydaje się, że tym kierował się Minister Sprawiedliwości składając rewizję nadzwyczajną w przedmiotowej sprawie. Bardzo żałuję tego, że nie mogę zaznajomić się z treścią uzasadnienia tej rewizji nadzwyczajnej.

Ze swej strony chciałbym zaznaczyć na wstępie, że podstawowym założeniem, którym powinni się kierować wszyscy zainteresowani prawidłowym przebiegiem postępowania cywilnego, jest przyjęcie takiej wykładni przepisów art. 133 i nast. kpc, aby uwzględniała zarówno interes strony (w zakresie jej prawa do obrony), jak i sytuację pełnomocnika procesowego wówczas, gdy nie jest sam w stanie uczynić zadość wezwaniu o dokonanie opłat sądowych od wniesionego środka odwoławczego.