Wędrychowska Edyta, Glosa do postanowienia SN z dnia 8 czerwca 1999 r., IV KO 39/99

Na wstępie zgodzić się trzeba ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w tezie glosowanego postanowienia. Pomimo że teza wydaje się oczywista, to glosowane orzeczenie zasługuje na uwagę, gdyż porusza problematykę przyczyn nieważności, a w szczególności przyczyny określonej w art. 101 § 1 pkt 8 kpk, tzn. „innej, co najmniej równie poważnej obrazy prawa". Oprócz tego, co będzie przedmiotem dalszych rozważań, w uzasadnieniu glosowanego postanowienia poruszonych zostało kilka innych problemów związanych ze stwierdzeniem nieważności, a zwłaszcza zakresu i trybu stwierdzania nieważności.

Wypada w pełni zaaprobować pogląd wyrażony w tezie, że orzeczenie, w którym mimo istnienia podstaw odmówiono stwierdzenia nieważności, nie staje się przez to nieważne. Jak słusznie zauważa Sąd Najwyższy, ustawodawca umożliwił kontrolę instancyjną postanowień sądów apelacyjnych w przedmiocie nieważności w trybie zażalenia przewidzianego w art. 102 § 4 kpk. Tak więc postępowanie odwoławcze jest właściwe do...