Skorupka Jerzy, Glosa do postanowienia SN z dnia 7 października 2003 r., V KK 39/03

Obie tezy glosowanego orzeczenia są słuszne i zasługują na pełną aprobatę. Niemniej, argumentacja Sądu Najwyższego wymaga uzupełnienia, tym bardziej że niektóre kwestie mają raczej luźny związek z istotą problemu.

W obowiązującym prawie karnym, także prawie skarbowym, brak jest definicji pojęcia „środki płatnicze". Sąd Najwyższy pojęcie to analizował w uchwale I KZP 3/98 z 30 września 1998 r. oraz uchwale I KZP 21/2003 z 26 listopada 2003 r. , stwierdzając, że środkami płatniczymi są pieniądze polskie, a inne walory i dokumenty tylko wtedy, gdy in concreto spełniają funkcję płatniczą. W wymienionych orzeczeniach SN nie podjął jednak próby zdefiniowania lub choćby bliższego określenia pojęcia „inny środek płatniczy". Sąd Najwyższy nie uczynił tego także w komentowanym judykacie.

Zważmy więc, że przedmiotem ochrony w przestępstwie z art. 310 § 1 kk jest m.in. obrót pieniądzem i środkami płatniczymi. Brzmienie cytowanego przepisu pozwala na konstatację, że wymienione przedmioty czynności...