Kmiecik Romuald, Glosa do postanowienia SN z dnia 5 maja 2006 r., II KK 259/05.
Glosa do postanowienia SN z dnia 5 maja 2006 r., II KK 259/05.
Teza postanowienia wydaje się oczywista i nie wymagałaby zapewne dodatkowego komentarza do jego uzasadnienia, gdyby nie zastanawiająca postawa prawników uczestniczących w postępowaniu - pełnomocnika wnioskodawcy, prokuratorów różnych szczebli, a także trzech sędziów zawodowych orzekających w składzie Sądu Okręgowego (art. 554 § 2), którzy wbrew jednolitej wykładni art. 552 § 3 kpk, nie nasuwającej wątpliwości ani w piśmiennictwie ani w orzecznictwie doprowadzili do wydania i uprawomocnienia się bezpodstawnego wyroku zasądzającego na rzecz wnioskodawczyni odszkodowania i zadośćuczynienia - w warunkach uniemożliwiających zmianę tego orzeczenia ze względu na zakaz reformationis in peius. Trudno zakładać, aby funkcjonariusze wymiaru sprawiedliwości nie odróżniali środków zabezpieczających (art. 552 § 3) od środków zapobiegawczych, takich jak tymczasowe aresztowanie (art. 552 § 4). „Niewątpliwie niesłuszne”tymczasowe aresztowanie pozwala rzeczywiście orzekać o odszkodowaniu i...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX