Skowron Andrzej, Glosa do postanowienia SN z dnia 31 maja 2011 r., V KK 398/10

„Środki działające podobnie do alkoholu”, a w istocie problem dotyczący znamienia, jakim ustawodawca posłużył się – nie tylko w art. 87 k.w. – stosunkowo rzadko gości na wokandzie Sądu Najwyższego, co wynika zapewne z faktu, że występowanie z kasacją w sprawach o wykroczenia oddano w ręce Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich, Rzecznika Praw Dziecka, a w sprawach osób podlegających sądom wojskowym – Naczelnego Prokuratora Wojskowego. Kiedy więc problem ów pojawił się w związku z rozpoznawaniem „zwyczajnej” kasacji od wyroku Sądu Okręgowego w P., zarzucającej m.in. że sąd dokonał nieprawidłowych ustaleń co do skutków zażycia „środka odurzającego”, postanowiłem skorzystać z okazji, by na kanwie tego orzeczenia przedstawić kilka krytycznych uwag dotyczących regulacji prawnej zawierającej znamię „stan po użyciu środków działających podobnie do alkoholu”, w nadziei, że tym razem spotka się to z większym niż dotychczas zainteresowaniem – przede wszystkim ustawodawcy.