Uliasz Roman, Glosa do postanowienia SN z dnia 30 października 2008 r., II CSK 263/08

Glosowane postanowienie dotyczy kilku problemów prawnych, sama glosa zostanie jednak poświęcona jedynie dwóm z nich. Mowa tu o problematyce umocowania prokurenta do dokonania zapisu na sąd polubowny oraz wykładni wadliwego zapisu na ten sąd. Jeżeli chodzi o to ostatnie zagadnienie, to celowe staje się tu rozważenie, czy błędne określenie sądu polubownego w zapisie na sąd polubowny powinno skutkować uznaniem tego zapisu za niewykonalny, a w konsekwencji – rozpoznaniem sprawy przez sąd powszechny, przed którym zostało wniesione powództwo ze stosunku prawnego objętego zapisem (zob. art. 1165 § 1 i 2 k.s.h.). Wydaje się, że stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy jest w obu przypadkach prawidłowe. Celowe wydaje się jedynie uzupełnienie argumentacji zawartej w uzasadnieniu orzeczenia poprzez nawiązanie do poglądów doktryny z zakresu prawa cywilnego oraz prawa arbitrażowego.

Stan faktyczny, będący podstawą omawianego orzeczenia, w uproszczeniu przedstawiał się następująco: