Matras Jarosław, Glosa do postanowienia SN z dnia 3 kwietnia 2007 r., WZ 11/07

Glosowane postanowienie zasługuje na pełną aprobatę, a istotna problematyka stosowania tymczasowego aresztowania na podstawie określonej w art. 258 § 2 kpk, przy rzadko publikowanych stanowiskach Sądu Najwyższego w tym przedmiocie, daje podstawę do poruszenia kilku istotnych uwag.

Na początku uwaga natury ogólnej. Przejęcie - od 4 sierpnia 1996 r. - stosowania tymczasowego aresztowania przez sądy miało, z jednej strony, doprowadzić krajowy system prawa procesowego do zgodności ze standardami Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (zwanej dalej „Konwencją”), a z drugiej - przez sądową (a więc mającą charakter obiektywny, bezstronny i niezależny od władzy wykonawczej) kontrolę przy stosowaniu tego najsurowszego środka zapobiegawczego - doprowadzić do podwyższenia standardów w zakresie ochrony przed arbitralnym pozbawianiem wolności. Trzeba mieć zatem nadzieję, że teza glosowanego postanowienia zapadnie w pamięć sędziów równie głęboko, jak postanowienie Sądu...