Kulesza Jan, Glosa do postanowienia SN z dnia 27 kwietnia 2017 r., IV KK 116/17

Przytoczona teza z postanowienia* Sądu Najwyższego stanowi potwierdzenie powszechnie przyjmowanej w doktrynie i orzecznictwie wykładni prawa obrony koniecznej, zgodnie z którą służy ono zawsze, niezależnie od możliwości uzyskania wsparcia ze strony kogokolwiek innego, możliwości ucieczki czy ukrycia się. Wykładnia ta jest co do zasady słuszna, z jednym wyjątkiem. Wydaje się, że w przypadku możliwości uzyskania realnej, niepogarszającej sytuacji zaatakowanego dobra ze względu na zwłokę i równie skutecznej pomocy ze strony powołanych do tego służb, czyli odparcia zamachu przez odpowiednie formacje organów porządku publicznego, to one są uprawnione do reakcji na zamach, a nie osoba zaatakowana. W takim wypadku nie przysługuje prawo do samodzielnego odparcia zamachu z powołaniem na działanie w obronie koniecznej – ma ona w tym wąskim zakresie charakter subsydiarny. Zatem z przytoczoną tezą z postanowienia SN w jej części końcowej zgodzić się nie można.

Sformułowanie w art. 25k.k. stanowi...