Gruza Ewa, Glosa do postanowienia SN z dnia 26 maja 2004 r., V KK 22/04

Sąd Najwyższy słusznie zauważył w uzasadnieniu do powyższego postanowienia, że w jednym przypadku skarżący ma rację. W artykule 173 § 1 kpk faktycznie stwierdza się, że można okazać inną osobę, jej wizerunek lub rzecz, ale w dalszym fragmencie przepis ten stanowi, że następuje to w „celu jej rozpoznania", czyli właśnie po to, aby rozpoznający wypowiedział się, czy rozpoznaje ową osobę lub rzecz. Nie wynika z tego przepisu, aby rozpoznawanie osoby występowało wyłącznie - jak to sugeruje skarżący - poprzez rozpoznanie rysów twarzy.

Stanowisko Sądu Najwyższego jest trafne i zasługuje na pełną aprobatę. W doktrynie procesu karnego wyróżnia się pojęcia własne dla procedury karnej, które mają specyficzne, właściwe dla tej dyscypliny znaczenie, odbiegające od potocznego rozumienia danego słowa. Przykładem takich pojęć własnych są oględziny czy okazanie. Potocznie oznaczają one obejrzenie czegoś, pokazanie kogoś, natomiast jako czynność procesowa mają określony cel, zasady przeprowadzania,...