Niewiadomska-Krawczyk Magdalena, Glosa do postanowienia SN z dnia 23 marca 2011 r., I KZP 29/10

Wyrażone przez Sąd Najwyższy stanowisko należy uznać za słuszne. Wypada jednak zwrócić uwagę na inne jeszcze racje przemawiające za poprawnością poglądu przedstawionego w omawianym postanowieniu niż podniesione w jego uzasadnieniu.

Na wstępie podkreślić należy, iż Sąd Najwyższy trafnie uznał, że w rozpatrywanej sprawie nie istnieje problem wymagający zasadniczej wykładni ustawy, a zatem brak jest podstaw do podjęcia uchwały zawierającej odpowiedź na przedstawione pytanie prawne. Już bowiem „Sąd Okręgowy w uzasadnieniu do zadanego pytania prawnego wskazał, że wykładnia językowa art. 89 k.k. nie budzi wątpliwości, iż warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej może dotyczyć tylko kary nie przekraczającej 2 lat pozbawienia wolności, co pozwala przyjąć, że wątpliwości sądu odnoszą się w zasadzie nie do interpretacji przepisu, ale do prawidłowości takiego rozwiązania w świetle celów, jakie powinna spełniać kara. Dlatego też trudno uznać, że spełniona została przesłanka z art. 441 § 1k.p.k....