Kmiecik Romuald, Glosa do postanowienia SN z dnia 22 marca 2000 r., V KZ 23/00

I. Zasadnicza teza Sądu Najwyższego jest trafna, wątpliwości może jednak nasuwać stwierdzenie dotyczące sytuacji przewidzianej w art. 426 § 3 kpk (potraktowanej w uzasadnieniu postanowienia SN jako „odrębnie uregulowany tryb odwoławczy"). W konkretnej sprawie obrońca oskarżonego z pewnością nie mógł oczekiwać, że jego zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego o utrzymaniu w mocy postanowienia Sądu Okręgowego o przedłużeniu tymczasowego aresztowania będzie przyjęte i rozpoznane przez Sąd Najwyższy w trybie art. 426 § 1 kpk. Przepis art. 426 § 1 kpk na tyle wyraźnie wyklucza możliwość zaskarżenia orzeczeń wydanych przez sąd odwoławczy na skutek rozpoznania środka odwoławczego, iż trudno zakładać, że obrońca (adwokat) o tym nie wiedział. Jeżeli zatem obrońca mimo to wniósł zażalenie, to - być może - chodziło mu o rozpoznanie zażalenia przez inny „równorzędny" skład Sądu Apelacyjnego.

Zapewne stało się tak wskutek błędnej wykładni art. 426 § 3 kpk (a nie art. 426 § 1). Przepis art. 426 §...