Kmiecik Romuald, Glosa do postanowienia SN z dnia 18 lipca 2000 r., IV KZ 63/00

I. Podstawowy przepis kpk z 1997 r., umożliwiający określenie kręgu podmiotów uprawnionych do wnoszenia zażaleń (art. 459 § 3), należy do tych stosunkowo licznych przepisów nowego kodeksu, które zawierają zastrzeżenie: „chyba że ustawa stanowi inaczej". Przepis zawierający taką klauzulę nigdy nie może być interpretowany samodzielnie, bez ustalenia, czy inne przepisy nie wprowadzają odmiennej regulacji. Z pewnością nie ułatwia to stosowania prawa w praktyce sądowej.

W myśl art. 459 § 3 w zw. z art. 466 § 1 kpk, jeżeli „ustawa nie stanowi inaczej", prawo do zażalenia na postanowienie (zarządzenie) przysługuje nie tylko stronie ale także „osobie, której postanowienie bezpośrednio dotyczy". Oczywiście pod warunkiem, że rozstrzygnięcie tworzy równocześnie - przynajmniej hipotetycznie - pewną uciążliwość (gravamen), tj. narusza prawo podmiotowe odwołującego się lub szkodzi jego interesom (art. 425 § 3) .

W licznych sytuacjach procesowych ustawa właśnie „stanowi inaczej", a uprawnienia do...