Kmiecik Romuald, Glosa do postanowienia SN z dnia 17 października 2000 r., V KKN 362/2000

Rozważania na temat wykładni niektórych przepisów kpk z 1997 r., wyrażających postmodernistyczną koncepcję tzw. „konsensualizmu" (równie pragmatyczną, co wątpliwą teoretycznie i słabo przystającą do tradycyjnych konstrukcji prawa i procesu karnego), stanowią zazwyczaj nie tyle operację intelektualną zmierzającą do uzyskania logicznego rezultatu, co raczej próbę odszukania mniej lub bardziej przekonujących argumentów funkcjonalnych dla z góry przyjętej, możliwie pragmatycznej decyzji interpretacyjnej. Teza glosowanego postanowienia wydaje się tego przykładem, zwłaszcza że w równym stopniu można by uzasadnić tezę przeciwną, nie pozbawioną - co przyznaje SN - „pewnej dozy racjonalności".

Sąd Najwyższy nie mógł w pełni uwzględnić argumentacji przedstawionej w kasacji prokuratora, który zarzut kasacyjny oparł na błędnym przekonaniu o niewzruszalności „porozumienia" zawartego w trybie art. 387 § 2 kpk co do „wymierzenia określonej kary". W rezultacie prokurator domagał się w kasacji uchylenia...