Mik Beata, Glosa do postanowienia SN z dnia 17 czerwca 1994 r., WZ 122/94

Glosowane orzeczenie nawiązuje do problematyki granic dopuszczalności stosowania trybu przewidzianego w art. 293 § 1 k.p.k. jak również – w zakresie zapewne szerszym od zamierzonego – tzw. prawomocności materialnej postanowień, które kończą etap postępowania karnego powierzony organom ścigania i skutkują wygaśnięciem (skonsumowaniem) skargi publicznej. Zawarte w nim twierdzenia Sądu Najwyższego zasługują na bliższe omówienie przede wszystkim dlatego, że stanowią przejaw wysoce polemicznej, coraz częściej spotykanej formuły interpretacyjnej, sprowadzającej się do odnajdywania dodatkowych elementów zbioru gwarancji uczestników procesu w domniemanych intencjach ustawodawcy, zamiast w literze prawa, i operowaniu nimi w kategoriach de lege lata bez zważania na ryzyko orzekania contra legem.

Arbitralny ton postanowienia oraz przejście do porządku nad wcześniejszym dorobkiem judykatury i doktryny sugerują, że dotyczy ono kwestii oczywistych. Tymczasem poruszone zagadnienia należą do...