Kmiecik Romuald, Glosa do postanowienia SN z dnia 11 grudnia 2002 r., V KK 135/02

Uzasadnienie postanowienia zasługuje na szczególną uwagę, już chociażby z tego powodu, iż nawiązuje do genezy i istoty tzw. względnej dewolutywności zażalenia jako środka odwoławczego. Względna dewolutywność umożliwia organowi procesowemu a quo (w tym wypadku sądowi) dokonanie korekty własnej decyzji (niekiedy pod wpływem nowych argumentów lub okoliczności), bez potrzeby przekazywania sprawy instancji nadrzędnej. Sens dewolutywności względnej upatrywany jest niekiedy - niesłusznie - jedynie w dążeniu do przyspieszenia postępowania (ekonomii procesowej), co w rezultacie skłania niektórych interpretatorów przepisu art. 463 § 1 kpk do konkluzji, iż przekazanie zażalenia sądowi a quo do ewentualnego uwzględnienia we własnym zakresie nie jest obligatoryjne i powinno zależeć od decyzji prezesa sądu. Prezes sądu a quo, oceniając zażalenie jako bezzasadne, mógłby więc - według tego rodzaju wykładni - przekazywać sprawę bezpośrednio organowi ad quem, z pominięciem sądu I instancji (a quo). Jest...