Wysocki Dariusz, Glosa do postanowienia SN z dnia 10 grudnia 1998 r., I KZP 19/98

Przedstawiona tu w postaci tezy wypowiedź Sądu Najwyższego jest kwintesencją argumentacji przytoczonej w uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia, prowadzącej w rezultacie do uznania, że przedstawiona w pytaniu prawnym kwestia nie wymaga zasadniczej wykładni ustawy (clara non sunt interpretanda).

Za takim, jak wyrażone, ustaleniem mają przemawiać dwa zaprezentowane w uzasadnieniu tego postanowienia, a przytoczone poniżej in extenso argumenty, wyprowadzone z ratio legis uregulowania:

„Ustawodawca musiał bowiem liczyć się z tym, że zmiany co do zakresu (katalogu) przestępstw ściganych na wniosek mogą powodować w praktyce komplikacje procesowe odnoszące się do trybu ich ścigania. Dlatego też przyjęto zasadę, że sprawy wszczęte przed wejściem w życie kodeksu karnego, przez oskarżyciela właściwego według dotychczasowych przepisów, toczą się dalej w tym samym trybie, chociażby na podstawie nowych przepisów tryb ten w sprawach o tego rodzaju przestępstwa nie był już właściwy.

Warto nadto dodać,...