Gajda Janusz, Dobra wiara nieformalnego nabywcy nieruchomości. Glosa do uchwały SN z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91

Uchwała zmierza do wyeliminowania rozbieżności w rozstrzyganiu przez sądy kwestii dobrej lub złej wiary osoby, która na podstawie nieformalnej umowy o przeniesienie własności objęła nieruchomość w samoistne posiadanie. Skład orzekający zajął w tej sprawie trafne stanowisko i przekonująco je uzasadnił.

Należy podkreślić zasadność stwierdzenia, że w demokratycznym państwie prawa przepisy iuris cogentis powinny być ściśle przestrzegane. Wymaga tego bezpieczeństwo obrotu, ochrona indywidualnych i społecznych interesów, a w stosunkach rzeczowo-prawnych - ochrona prawa własności, szczególnie akcentowana w znowelizowanych przepisach.

Stojąc przed wyborem jednego z dwóch przewijających się w orzecznictwie sądowym nurtów, Sąd Najwyższy zasadnie odrzucił stanowisko liberalizujące pojęcie dobrej wiary i opowiedział się za stanowiskiem tradycyjnym. Zgodnie z nim dobra wiara posiadacza nieruchomości polega na błędnym, lecz w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu, że przysługuje mu...