Nowak Anna Karolina, Definicja pojęcia prawa do publicznego udostępnienia utworów na tle art. 3 dyrektywy 2001/29/WE i art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115/WE. Glosa do wyroku TS z dnia 31 maja 2016 r., C-117/15

Glosowane orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości dotyczy udostępnienia pacjentom centrum rehabilitacyjnego Reha programów telewizyjnych w poczekalni oraz w sali ćwiczeń za pomocą zainstalowanych tam odbiorników telewizyjnych. Prawo do publicznego udostępnienia utworu zostało ujęte w art. 3 dyrektywy 2001/29/WE . W myśl tego przepisu państwa członkowskie UE powinny zapewnić autorom wyłączne prawo do zezwalania na jakiekolwiek publiczne udostępnienie lub do zabraniania jakiegokolwiek publicznego udostępniania utworów drogą przewodową lub bezprzewodową. Preambuła dyrektywy 2001/29/WE uściśla art. 3, dodając, że udostępnienie implikuje transmisję i retransmisję utworu . Tym samym z wyżej przytoczonych przepisów jasno wynika, że każde udostępnienie w rozumieniu art. 3 wymaga zgody podmiotu uprawnionego. Na wstępie należy zaznaczyć, że liczba spraw rozpatrywanych przez TS dotyczących publicznego udostępnienia w ostatnich latach rośnie . Wynika to z faktu, że, po pierwsze, prawo do publicznego udostępnienia zostało zdefiniowane w dyrektywie dość szeroko. W konsekwencji TS systematycznie doprecyzowuje tę prerogatywę. Po drugie, zakres tego uprawnienia jest systematycznie poszerzany przez TS w związku z pojawieniem się nowych form eksploatacji dzieł w Internecie. Jednak, pomimo aktywnej roli TS, wykładnia kluczowych przesłanek publicznego udostępnienia nie jest spójna. W tym kontekście komentowane orzeczenie ma istotne znaczenie, gdyż uszczegóławia te kryteria, a problematyka udostępniania utworów w lokalach usługowo-handlowych nie była dotąd jednolicie rozstrzygana przez sądy państw członkowskich. Wydaje się, że wyrok w sprawie Reha daje precyzyjne wskazówki w tej materii dla sądów krajowych. Powinno się to przełożyć na większą jednolitość wydawanych przez nie wyroków. Również orzecznictwo TS w tym zakresie nie jest spójne. Wydaje się, że wyrok w sprawie Reha kieruje linię orzeczniczą sądu luksemburskiego w trafną stronę i jednocześnie systematyzuje to zagadnienie.