Militz Małgorzata, Zawiłości refakturowania usług

W wielu przypadkach czynność potocznie rozumiana jako „refakturowanie” usług z refakturowaniem usług, o którym mowa w art. 28 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – dalej dyrektywa 2006/112 (a od 1 kwietnia 2011 r. także w art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – dalej u.p.t.u.), niewiele ma wspólnego. Błędne zaś rozumienie tego pojęcia i stosowanie dotychczasowych zasad przy rozliczaniu się z kontrahentami w taki sposób prowadzi najczęściej do poważnych konsekwencji finansowych, chociażby w zakresie zaniżenia kwoty należnego podatku czy też określenia niewłaściwego momentu powstania obowiązku podatkowego. Jeśli do tego dołożyć konsekwencje w postaci możliwości ukarania podatnika lub osoby odpowiedzialnej przez organy podatkowe za rozliczenia podatkowe na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy , to bez wątpienia zagadnienia „refakturowania” usług nie można bagatelizować. Niniejszy artykuł stanowi próbę wskazania, w jakich przypadkach może zaistnieć (mieć miejsce) refakturowanie usług, a w jakich nie. Wnikliwa analiza występujących w praktyce stosowanych rozwiązań, w kontekście obowiązujących przepisów w tym zakresie, orzecznictwa sądów krajowych i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dalej TSUE, pokazuje, jak trudno jest zachować się w sposób niestanowiący ryzyka podatkowego zarówno u sprzedawcy, jak i u nabywcy.