Lipiński Konrad, Zawartość normatywna klauzuli kombinowanej strony podmiotowej (art. 9 § 3 k.k.)

Tytuł niniejszego opracowania może dziwić o tyle, że w literaturze karnistycznej zasadniczo panuje zgodność co do roli, jaką w kodeksie karnym pełni art. 9 § 3. Jest to bowiem przepis umożliwiający – jak się powszechnie przyjmuje – pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności za objęte (choćby) nieumyślnością następstwo jego zachowania , zarazem jednak ograniczający przypisywalność jedynie do następstw możliwych do przewidzenia. Wykrawa zatem dość klarowny przedział zmian w świecie zewnętrznym, za spowodowanie których można – niejako „dodatkowo” – pociągnąć do odpowiedzialności osobę uruchamiającą określony łańcuch kauzalny, kreśląc zarówno „dolną”, jak i „górną” granicę tego, co można przypisać. Ów poniekąd akcesoryjny przedział zwie się – w odróżnieniu od „skutku” – „następstwem” czynu lub jego „skutkiem dalszym” . Słowem: koń, jaki jest, każdy widzi. W toku dalszych rozważań postaram się jednak wykazać, że rzeczywista rola art. 9 § 3k.k. i zawarta w nim treść normatywna jest nieco...