Stefaniak Stanisław, Zakres przedmiotowy rozporządzenia 2017/2402 w sprawie sekurytyzacji a modele sekurytyzacji w prawie polskim

Unijne rozporządzenie 2017/2402 w sprawie sekurytyzacji nakłada szereg obowiązków regulacyjnych na podmioty uczestniczące w transakcji sekurytyzacji. Rozporządzenie posługuje się jednak swoistą definicją sekurytyzacji, na gruncie której konstytutywną cechą sekurytyzacji jest tzw. tranching ryzyka kredytowego. Artykuł przedstawia definicję sekurytyzacji zawartą w rozporządzeniu 2017/2402, ze szczególnym uwzględnieniem charakterystyki tranchingu ryzyka kredytowego, oraz analizuje możliwość ukształtowania transakcji sekurytyzacji w sposób pozwalający na uzyskanie tranchingu ryzyka kredytowego w prawie polskim. W odniesieniu do modelu sekurytyzacji z wykorzystaniem certyfikatów inwestycyjnych możliwość różnicowania uprawnień właścicieli certyfikatów inwestycyjnych przewidują wprost przepisy prawa. W odniesieniu do sekurytyzacji w oparciu o emisję obligacji przez spółkę specjalnego przeznaczenia potencjalną przeszkodą dla ukształtowania zobowiązania emitenta w sposób odpowiadający podporządkowanym transzom sekurytyzacyjnym byłoby uznanie stosunku umownego łączącego emitenta z obligatariuszami za umowę pożyczki, co zdają się czynić niektórzy przedstawiciele doktryny. Artykuł przedstawia krytykę takiego stanowiska. Jego odrzucenie prowadzi do wniosku o dopuszczalności ukształtowania zobowiązania emitenta i uprawnień obligatariusza w sposób pozwalający na uzyskanie tranchingu ryzyka kredytowego w rozumieniu rozporządzenia 2017/2402 również w modelu sekurytyzacji z wykorzystaniem obligacji.