Kmiecik Zbigniew R., Zaburzenia psychiczne a małżeństwo w świetle prawa cywilnego i prawa kanonicznego

1. Prawo polskie stanowi wprost, że „Nie może zawrzeć małżeństwa osoba dotknięta chorobą psychiczną albo niedorozwojem umysłowym” (art. 12 § 1 zd. 1 ustawy z 25.02.1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy ). Jeżeli jednak stan zdrowia lub umysłu takiej osoby nie zagraża małżeństwu ani zdrowiu przyszłego potomstwa i jeśli osoba ta nie została ubezwłasnowolniona całkowicie, sąd może jej zezwolić na zawarcie małżeństwa (art. 12 § 1 zd. 2 k.r.o.). Kluczowe jest więc tutaj orzeczenie sądu i na tej podstawie może zostać zawarty związek małżeński z osobą chorą psychicznie lub upośledzoną umysłowo.

Współczesne klasyfikacje psychiatryczne o zasięgu ogólnoświatowym (DSM-5 i ICD-10 ) zrezygnowały wprawdzie z posługiwania się terminem „choroba psychiczna”, jednakże w dalszym ciągu funkcjonuje on zarówno w tekstach aktów prawnych, jak i w piśmiennictwie medycznym – tak w Polsce, jak w innych krajach. Choroba psychiczna (psychoza) definiowana jest tradycyjnie jako zaburzenie psychiczne, w którym...