Krajewski Radosław, Wykroczenia wybryku i nieobyczajnego wybryku

Jedną z funkcji prawa wykroczeń, być może najważniejszą i bardziej wyraźną aniżeli ma to miejsce w prawie karnym, jest ochrona dóbr ogólnych, czasami wręcz abstrakcyjnych z perspektywy niemożności ustalenia zindywidualizowanego pokrzywdzonego, którymi to dobrami są w szczególności porządek i spokój publiczny oraz obyczajność publiczna. Godzą w nie między innymi zachowania polegające na wybryku z art. 51 i nieobyczajnym wybryku, o którym mowa w art. 140 Kodeksu wykroczeń z 20 maja 1971 r. . Pierwszy z nich należy do najczęściej stosowanych przepisów prawa wykroczeń, zaś drugi także ma praktyczne zastosowanie.

Tymczasem interpretacja znamion tych wykroczeń nie jest kwestią zupełnie oczywistą, a trudności dodatkowo wzmaga to, że są one do siebie podobne i w konkretnych przypadkach prima faciemoże wydawać się, iż możliwa jest kwalifikacja czynu sprawcy zarówno z jednego, jak i z drugiego przepisu, czy wręcz z obu jednocześnie. Ponadto jest też tak, że niektóre zachowania traktowane jeszcze...