Flemming-Kulesza Teresa, Wspomnienie o Stanisławie Dąbrowskim - Przewodniczącym Krajowej Rady Sądownictwa w latach 2006–2010

W kościele Świętego Krzyża w Warszawie jest umieszczone piękne epitafium. Na tablicy upamiętniającej pewnego mężczyznę napisano o nim: „Duch czysty, mocny a łagodny”. Słowa te przychodzą mi często na myśl, gdy wspominam Stanisława Dąbrowskiego. Oddają one bowiem znakomicie jego osobowość.

Znaliśmy się od lat z pracy w Sądzie Najwyższym, ale znacznie lepiej poznaliśmy się w ciągu 8 lat działalności w Krajowej Radzie Sądownictwa.

Czystość ducha Stanisława Dąbrowskiego objawiała się w czystości jego intencji w podejmowanych działaniach, zajmowanych stanowiskach, wypowiedziach polemicznych. Jako członek, a następnie kolejno Wiceprzewodniczący i Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa nie uczestniczył w żadnych intrygach, nie wypowiadał się zakulisowo przeciwko nikomu. To, co miał do powiedzenia, głosił otwarcie, także wówczas, gdy uważał, że musi podjąć polemikę z osobą poważaną, popieraną, piastującą ważne stanowisko. Nigdy nie atakował osoby, co najwyżej krytycznie oceniał postępowanie....