Giezek Jacek, Wierzyciel jako podmiot przestępstw popełnianych na szkodę innych wierzycieli a formy przestępnego współdziałania

Streszczenie

Autor drugiej części dwugłosu dostrzega i omawia dwa podstawowe zagadnienia. Pierwsze z nich – bardziej szczegółowe i bezpośrednio związane z tematem dwugłosu, wyraża się w pytaniu, czy istnieją wystarczające racje ku temu, aby w odpowiednio funkcjonującym obrocie gospodarczym potępiać i jednocześnie obwarowywać prawnokarnymi konsekwencjami zachowania wierzyciela domagającego się, a następnie przyjmującego zaspokojenie swych roszczeń w sposób uprzywilejowany, a więc kosztem współwierzycieli zagrożonego niewypłacalnością lub upadłością dłużnika. Oczekując ukarania faworyzowanego wierzyciela dalibyśmy wszak wyraz temu, że – „zapomniawszy” o przysługującym mu roszczeniu (uprawnieniu) – bardziej musi on dbać o interes pozostałych wierzycieli tego samego dłużnika niż o zapewnienie możliwości pełnego zaspokojenia własnych wierzycieli. Zagadnienie drugie – znacznie ogólniejsze, bo w pewnym sensie dotyczące istoty form przestępnego współdziałania – ująć można by następująco: czy podmiot współdziałający ze sprawcą i zarazem wykonawcą czynu zabronionego w którejkolwiek ze znanych kodeksowi karnemu form, a więc przykładowo poprzez nakłanianie do zachowania, które po stronie wykonawcy oznacza realizację ustawowych znamion, może powołać się na przysługujące mu uprawnienie lub – mówiąc inaczej – prawnie chroniony interes w domaganiu się takiego zachowania.