Nita-Światłowska Barbara, Światłowski Andrzej R., Uwzględnianie okresu tymczasowego aresztowania w państwie obcym w postępowaniu przed sądem polskim

Pytanie o to, czy okres tymczasowego aresztowania zastosowanego w innym państwie podlega uwzględnieniu w postępowaniu karnym toczącym się przed sądem polskim, aktualizuje się w dwóch przypadkach: 1) przy interpretacji art. 263 kodeksu postępowania karnego , który wyznacza maksymalne terminy stosowania tego środka zapobiegawczego, oraz 2) przy zaliczaniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet prawomocnie orzeczonej kary (art. 265 i art. 417 k.p.k.). Wskazany problem wymaga rozważenia w kontekście kilku instrumentów stosowanych w obrocie międzynarodowym, tj. przejęcia ścigania karnego (rozdział 63 k.p.k.), ekstradycji (rozdział 64 k.p.k.) oraz europejskiego nakazu aresztowania (dalej jako ENA) (rozdział 65a k.p.k.). Chodzi tu każdorazowo o taką sytuację, w której postępowanie prowadzone uprzednio w państwie obcym, którego właściwy organ podjął decyzję procesową o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, jest następnie prowadzone w Polsce. Zasygnalizowany powyżej problem staje się szczególnie aktualny wobec niedawnej wypowiedzi Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu (dalej jako ETPCz) zawartej w wyroku z 20.12.2011 r., zapadłym w sprawie Zandbergs v. Łotwa , wskazującej konwencyjny standard w tym zakresie.