Ciesielski Jarosław, Traktatowe podstawy dyrektyw konsumenckich a orzecznictwo TS

Na podstawie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dawny art. 230 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską ) Trybunał Sprawiedliwości (dalej jako TS) kontroluje legalność aktów ustawodawczych, aktów Rady, Komisji Europejskiej (dalej jako Komisja) i Europejskiego Banku Centralnego, innych niż zalecenia i opinie, oraz aktów Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej, zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich. W tym celu TS jest właściwy do orzekania w zakresie skarg wniesionych przez państwa członkowskie UE, Parlament Europejski, Radę lub Komisję, czy też indywidualnego skarżącego, którego prawa zostały bezpośrednio naruszone, podnoszących zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia traktatów lub jakiejkolwiek reguły prawnej, związanej z ich stosowaniem, lub nadużycia władzy. Trybunał Sprawiedliwości posiadając uprawnienia do dokonywania kontroli legalności uchwalenia unijnych aktów prawnych, pozostaje też władny badać prawidłowość uchwalenia przepisów z zakresu prawa konsumenckiego, jednego z obecnie najaktywniej rozwijanych obszarów unijnej legislatury. Dyrektywy konsumenckie stanowią egzemplifikacje aktów prawnych, których przyjęcie przez daną instytucję unijną może się opierać na dwóch lub więcej podstawach traktatowych, a wybór której nie może zależeć wyłącznie od przekonania instytucji co do zamierzonego celu, lecz musi się opierać na obiektywnych czynnikach mogących zostać poddanymi kontroli sądowej. Czynniki te obejmują w szczególności cel i treść aktu prawnego. W razie stwierdzenia, że dana regulacja została przyjęta na podstawie niewłaściwej podstawy prawnej, TS orzeka o jej nieważności.