Byrski Jan, Tajemnica zawodowa świadczenia usług płatniczych

Ustawa o usługach płatniczych wprowadziła nowy rynek regulowany – rynek usług płatniczych, a wraz z pojęciem „dostawca usług płatniczych” – podmiot, który jako jedyny może świadczyć usługi płatnicze . Ustawa ta jest implementacją dyrektywy w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego , która jednak nie harmonizuje zagadnień związanych z tematem samego obowiązku ochrony tajemnicy zawodowej nałożonej na dostawców usług płatniczych. Natomiast ustawa o usługach płatniczych wprowadziła do systemu i języka prawnego nową tajemnicę zawodową, tj. tajemnicę zawodową dotyczącą działalności, o której mowa w art. 3 ust. 1 u.u.p. W konsekwencji wydaje się, że można mówić, iż ustawodawca wprowadził pojęcie „tajemnica zawodowa dotycząca świadczenia usług płatniczych” lub też skrótowo pojęcie „tajemnica płatnicza”. Przepisy art. 10–13 u.u.p. określiły jej zakres podmiotowy, przedmiotowy i czasowy, podmioty obowiązane do jej zachowania, zwolnienia z zachowania obowiązku oraz tzw. normę kolizyjną, a art. 153 u.u.p. wprowadził penalizację zachowania polegającego na ujawnieniu informacji stanowiących tajemnicę zawodową. Wynikiem analizy przeprowadzonej w niniejszym artykule jest zarówno wskazanie wątpliwości przy wykładni przepisów dotyczących nowej tajemnicy zawodowej, zwłaszcza na tle innych tajemnic odnoszących się do szeroko pojętego rynku finansowego , jak i wskazanie kierunków zmian de lege ferenda. Rozważanie tych propozycji wydaje się aktualne, szczególnie ze względu na toczące się obecnie prace dotyczące nowelizacji ustawy o usługach płatniczych .