Smolarek Bartłomiej, Sekurytyzacyjna umowa subpartycypacyjna

Ustawa z 27.05.2004 r. o funduszach inwestycyjnych stworzyła możliwość zawierania umowy o subpartycypację. Przepis art. 183 ust. 4, a także art. 2 pkt 32 u.f.i., określają subpartycypację jako umowę o przekazywanie (umowę zobowiązującą do przekazywania) funduszowi sekurytyzacyjnemu wszystkich świadczeń otrzymanych przez inicjatora sekurytyzacji lub uprawnionego z sekurytyzowanych wierzytelności z określonej wierzytelności lub puli wierzytelności. Równolegle ustawa o funduszach inwestycyjnych wprowadziła pojęcie subpartycypacji do prawa bankowego , dodając art. 4 ust. 1 pkt 27 oraz art. 92a-92c. De lege lata prawo bankowe zdefiniowało trzy typy podmiotów, z którymi bank może zawrzeć umowę sekurytyzacyjną: towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny, fundusz sekurytyzacyjny i podmiot emisyjny. Przy czym, ostatniemu typowi podmiotu nie dano prawa uczestnictwa w subpartycypacji z udziałem banku .

Pomimo istnienia tej formy umowy od przeszło 4 lat oraz powstania kilkudziesięciu funduszy sekurytyzacyjnych , które zawarły kilkanaście umów sekurytyzacyjnych w formie przelewu wierzytelności , nie została zawarta żadna umowa subpartycypacyjna. Celem tego artykułu jest zatem przede wszystkim odpowiedź na pytanie, czy obowiązująca konstrukcja jest w którymś z jej aspektów nierynkowa lub czy istnieją inne negatywnie aspekty, wpływające na całokształt procesu subpartycypacji.