Bednarek Małgorzata, Sankcja "kredytu darmowego" jako środek ochrony konsumenta

Prawo wspólnotowe wymaga, by sankcje ustanawiane dla zapewnienia ochrony konsumentów były skuteczne, odstraszające i proporcjonalne. Zarazem powinny to być środki prawne wykraczające poza klasyczny zestaw sankcji cywilnoprawnych. W prawie konsumenckim pożądane są bowiem sankcje, które nie prowadzą do unicestwienia umowy konsumenckiej, lecz - mimo ich zastosowania - nadal zapewniają możliwość żądania wykonania umowy przez przedsiębiorcę, a zatem możliwość otrzymania przez konsumenta zamówionych u przedsiębiorcy dóbr i usług. W świetle zarysowanych wymagań europejskiego prawa konsumenckiego sankcja "kredytu darmowego", przewidziana w polskim prawie kredytowym, może być uważana za właściwą odpowiedź legislacyjną prawodawcy krajowego. Zastosowanie tego instrumentu nie przekreśla bytu prawnego umowy konsumenckiej. Ponadto, sankcję tę z powodzeniem można zaliczyć do instrumentów skutecznych i odstraszających. Jednak to, czy sankcję "kredytu darmowego" uzna się także za proporcjonalną, zależy w dużej mierze od sposobu interpretacji przepisów normujących ten środek prawny. W niniejszym opracowaniu zaproponowano wykładnię uregulowań ustawowych na temat sankcji "kredytu darmowego" alternatywną w stosunku do zapatrywań dominujących w literaturze przedmiotu. U podstaw krytyki dotychczasowego stanowiska doktrynalnego leży teza, zgodnie z którą nie każde naruszenie ustawowych wymagań co do treści umowy kredytowej uzasadnia zastosowanie sankcji "kredytu gratisowego". Pogląd ten znajduje mocne wsparcie w założeniach aksjologicznych zarówno europejskiego prawa konsumenckiego, jak i polskiej Konstytucji.