Lipniewicz Rafał, Rezydencja podatkowa osób fizycznych a swobody rynku wewnętrznego Unii Europejskiej

Z ugruntowanego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS) wynika, że w zakresie podatków bezpośrednich sytuacja osób fizycznych będących zarówno rezydentami, jak i nierezydentami podatkowymi w danym państwie członkowskim UE nie jest, co do zasady, porównywalna, ponieważ najczęściej dochód uzyskiwany w państwie miejsca zatrudnienia przez nierezydenta stanowi jedynie część jego całego dochodu, którego większa część jest uzyskiwana w miejscu jego zamieszkania (państwie rezydencji), a indywidualną zdolność podatkową nierezydenta wynikającą z wzięcia pod uwagę całości jego dochodów, jego sytuacji osobistej i rodzinnej, najefektywniej można ocenić w miejscu, w którym znajduje się ośrodek jego interesów osobistych i majątkowych. Podejście to jest w pełni zgodne z wieloletnią praktyką podatkową i znajduje potwierdzenie w międzynarodowym prawie podatkowym, w szczególności w umowach w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Jednak TS stopniowo podważa tę uznaną regułę i „przerzuca” obowiązek przyznania nierezydentom państwa członkowskiego, pochodzącym z innych państw członkowskich takich samych benefitów podatkowych, jak te gwarantowane rezydentom, powołując się na zakaz dyskryminacji i ograniczeń swobód rynku wewnętrznego, co prowadzi do kolizji przepisów Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej z postanowieniami dwustronnych umów podatkowych zawieranych między państwami członkowskimi.